Δυσλεξία, δείξτε επιτέλους ενδιαφέρον!

Κάπου εκεί γύρω στο 2010, φοιτητής ακόμα στο ΑΠΘ, αποφάσισα να δηλώσω ένα διεπιστημονικό μάθημα , σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα,  που πρόσφερε η έδρα της UNESCO. Κάποια αλλαγή στο πρόγραμμά μου όμως δε μου επίτρεψε να το παρακολουθήσω. Παρ’όλ’αυτά δήλωσα συμμετοχή στην εξεταστική. Το μάθημα εξεταζόταν τη μέρα που είχα κληθεί σε δικαστήριο ως μάρτυρας τροχαίου δυστυχήματος, οπότε και πάλι απουσίαζα, δικαιολογημένα όμως.

Μετά από επικοινωνία μου με την καθηγήτρια κα. Παπαδοπούλου*, δέχτηκε να με εξετάσει προφορικά στο γραφείο της, κάπου εκεί στο κτίριο Δοιηκήσεως. Τα κατάφερα (επειδή περί προσπάθειας πρόκειται...) και δεν είχα σημειώσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Με καλωσορίζει λοιπόν η καθηγήτρια, μου προσφέρει καφέ και μου κάνει την πρώτη ερώτηση... Το βλέμμα της αγελάδας πήρε τη θέση του στο πρόσωπό μου! Μου κάνει τη δεύτερη ερώτηση και κόντεψα να βγάλω τον καφέ από τη μύτη. Απηύδησε η γυναίκα και με ρώτησε τι σημαίνει το αρκτικόλεξο UNESCO*... Ω, τι έκπληξη, ούτε καν αυτό δεν ήξερα ο αθεόφοβος!

Σε λιγότερο από δύο λεπτά, ευγενικότατα πάντα, με στέλνει στο καλό, κάνοντάς μου την εξής επισήμανση: «Με άριστα το 10, ο βαθμός σου είναι 02, επειδή όμως θεωρώ πως το δυάρι δεν έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό από το τεσσάρι, θα σου βάλω 04. Σε παρακαλώ όμως, μη μου ζητήσεις να κάνω το τεσσάρι πεντάρι για να περάσεις!». Η παραπάνω κουβέντα προήλθε φυσικά από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, που θα μπορούσε δικαίως να με υποβιβάσει ή να με εξευτελίσει, μου χάρισε ένα πρόσκαιρο χαμόγελο και ήταν η αιτία που παρακολούθησα στο μεθεπόμενο εξάμηνο το μάθημα και το πέρασα με 08.

Στον αντίποδα τώρα, υπάρχουν «εκπαιδευτικοί», οι οποίοι με άριστα το 20, βάζουν 02 σε ένα γυμνασιόπαιδο με επίσημη διάγνωση δυσλεξίας. Ένα 12χρονο παιδί που  δεν ξέρει τι είναι ο ελεύθερος χρόνος. Ένα παιδί και δυο γονείς που παλεύουν από κοινού από τη στιγμή που θα σχολάσει μέχρι να κοιμηθεί, να μπορέσει να λύσει μια άσκηση μαθηματικών, να μάθει μια παράγραφο ιστορία και να γράψει 5 λέξεις ορθογραφία. Μια οικογένεια που κάνει αγώνα να τονώσει την αυτοπεποίθηση του παιδιού, διδάσκοντάς του πως σημασία έχει η προσπάθεια και η εξέλιξη και όχι το αποτέλεσμα. Αγώνα να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του χωρίς να νιώθει κατώτερος των συνομήλικών του.

«Το ΚΕ.Δ.Δ.Υ. μαζί με την επίσημη διάγνωση, την οποία υπογράφει κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος, λογοθεραπευτής και εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, προτείνει για κάθε περίπτωση ξεχωριστά, τρόπους υποστήριξης των μαθητών αυτών. Τρόπους που πρέπει να ακολουθήσουν οι γονείς και οι δάσκαλοι, ώστε τα παιδιά αυτά να προαχθούν σωματικά, νοητικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, ηθικά, στο βαθμό που οι δυνατότητες τους επιτρέπουν να ενταχθούν στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα σε κλίμα ισοτιμίας, ελευθερίας, ασφάλειας και σεβασμού της προσωπικότητάς τους.

Οι σχολικές μονάδες και οι επιτροπές εξετάσεων μαθητών με αναπηρία και Ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις εισηγήσεις και τις προτάσεις, οι οποίες αναφέρονται στις αξιολογικές εκθέσεις που συντάσσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες (άρθρο 5,παρ. 5. Ν.3699/2-10-2008).»*

Αγαπητοί δάσκαλοι, τα 12-20 ή 25 παιδιά ανά τάξη δεν είναι δικαιολογία. Τα μη εξοπλισμένα ή ανεπαρκή σχολειά δεν είναι δικαιολογία. Το στρεβλό εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι δικαιολογία. Τα προσωπικά προβλήματά μας δεν είναι διακιολογία. Διαβάστε, ενημερωθείτε, επιμορφωθείτε. Δείξτε επιτέλους ενδιαφέρον και το δέοντα σεβασμό! Όποιος δε μπορεί να ανταπεξέλθει και δε προσπαθεί να κάνει το καλύτερο δυνατό, ας πάει σπίτι του. Είναι άδικο να καταστρέφουμε τους κόπους μιας οικογένειας, είναι άδικο να διαλύουμε ένα παληκαράκι ή μια κοπελίτσα, που εκ φύσεως σκέφτεται διαφορετικά από εμάς και πιθανότατα σε κάποιους τομείς να μας ξεπερνά!

*Εισηγήτρια και υπεύθυνη του Προγράμματος από το 1986 κ.ε. είναι η ομότιμη Καθηγήτρια του Τμήματος Ψυχολογίας, κ. Δήμητρα Παπαδοπούλου.

*Πρόκειται για τον Εκπαιδευτικό Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών του οποίου τ΄ αρχικά στην αγγλική αποτελούν και την διεθνή ονομασία UNESCO (United Nations Educational Scientific and Cultural ).

*Πηγή: http://blogs.sch.gr/kdaydideira/

Χρυσά μετάλλια, παιδαγωγικά και...άλλα διδάγματα

Ο πατέρας της Κορακάκη είναι αδιαμφισβήτητα ένα πανέξυπνος άνθρωπος. Διάβλεψε νωρίς την όρεξη της κόρης του για διάκριση στον αθλητισμό. Ο τραυματισμός της στο στίβο δεν τους πτόησε. Σκέφτηκε έξυπνα την ενασχόληση σε ένα ολυμπιακό άθλημα που τα φώτα της δημοσιότητας και η εμπορευματοποίηση δεν είναι τόσο ισχυρά όσο σε άλλα αθλήματα. Τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια όμως ζυγίζουν το ίδιο σε όλα τα αθλήματα.

Πηγή εικόνας: www.contra.gr

Η φράση της Κορακάκη "ο πατέρας μου έλεγε να ακολουθήσω την στρατηγική του αλλά εγώ ακολουθούσα την δική μου μέχρι που κατάλαβα πως είχε δίκιο" κρύβει την πεμπτουσία της παιδαγωγικής προσπάθειας που λέει το εξής: τα παιδιά είναι ελεύθερα να δοκιμάσουν μόνα τους την αποτυχία ή την επιτυχία πέρα από τις επιταγές των δασκάλων διότι μόνο έτσι μαθαίνουν έξω από το θερμοκήπιο ΑΛΛΑ να είναι ταυτόχρονα οπλισμένα από πριν ώστε να αντιληφθούν έγκαιρα το σωστό και το λάθος.

Πίσω από το χρυσό μετάλλιο της Κορακάκη κρύβεται μια τεράστια επιτυχία διαπαιδαγώγησης.

Αν ήμουν δημοσιογράφος θα κυνηγούσα τον πατέρα της για συνέντευξη. Θα αφιέρωνα στο χρυσό μετάλλιο όχι πάνω από δυο λεπτά συζήτησης και όλο τον υπόλοιπο χρόνο της συνέντευξης θα τον αφιέρωνα στο να μάθω πως πέρναγαν μαζί σε όλο αυτό το Γολγοθά και άλλα πολλά άσχετα με τον αθλητισμό. Εσείς που μεγαλώνετε παιδιά με κάποιο τρόπο κυνηγήστε τον να τον ακούσετε με κάποιο τρόπο.

Ένα άλλο θέμα που με έχει χαροποιήσει ιδιαιτέρως είναι ότι πολιτικοί και αθλητικοί παράγοντες πιάστηκαν στον ύπνο και δεν πρόλαβαν να κεφαλαιοποιήσουν επικοινωνιακά τον θρίαμβο του κοριτσιού από τη Δράμα.

Μα πόσο υπέροχο είναι όλο αυτό...

Λάμπρος Παπαδέας

Πηγή:

https://www.facebook.com/labros.papadeas?hc_ref=PAGES_TIMELINE&fref=nf)

Μύθοι για τις μαθησιακές δυσκολίες

Ε.γώ Μ.αθαίνω Δ.ιαφορετικά

Η δυσλεξία δεν είναι εμπόδιο στις ξένες γλώσσες

Τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα δυσλεξίας είναι ικανά να μάθουν μία και δύο ξένες γλώσσες. 

Αρκεί να μην υπάρχει βιασύνη και πίεση. 

Αρκεί γονείς και δάσκαλοι να γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες και τα ειδικά προγράμματα εκμάθησης ξένων γλωσσών σε παιδιά με προβλήματα δυσλεξίας.

Στην Ελλάδα δεν έχουν ακόμα αναπτυχθεί ειδικά προγράμματα για την εκμάθηση δεύτερης γλώσσας σε δυσλεκτικά παιδιά. Αυτό αποτελεί μια αναγκαιότητα αφού η δεύτερη γλώσσα είναι ένα από τα βασικά μαθήματα του σχολικού προγράμματος.

Της Ιωάννας Δημητριάδου*

 

Γενικά η εκμάθηση της δεύτερης γλώσσας σε δυσλεκτικά παιδιά είναι κάτι καινούριο και ακόμα όχι ιδιαίτερα εφικτό για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν υπάρχει η επαρκής ενημέρωση σε γονείς και δασκάλους ξένων γλωσσών. Γι’αυτό πολλές φορές οι γονείς διστάζουν να στείλουν το παιδί τους να μάθει μια ξένη γλώσσα και οι περισσότεροι δάσκαλοι αρνούνται να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη. Δεν πρέπει όμως.

Τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα δυσλεξίας είναι ικανά να μάθουν μία και δύο ξένες γλώσσες. Αρκεί να μην υπάρχει βιασύνη και πίεση. Οι γονείς που επιθυμούν τα παιδιά τους να μάθουν μια ξένη γλώσσα και οι καθηγητές που θα αναλάβουν την εκπαίδευσή τους οφείλουν να προσέξουν ορισμένες ιδιαιτερότητες:

• Την ηλικία που θα ξεκινήσουν τη δεύτερη γλώσσα (γύρω στα 9 με 10 χρονών, όταν θα έχουν ήδη προχωρήσει αρκετά στην ελληνική γλώσσα).
• Το επίπεδο που βρίσκεται το παιδί στην ανάγνωση και στη γραφή στην ελληνική γλώσσα.
• Τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσουν οι καθηγητές ξένων γλωσσών, ώστε να κάνουν πιο κατανοητή τη μάθηση.

Όπως στην ελληνική έτσι και στην ξένη γλώσσα είναι σημαντικό οι γονείς και οι δάσκαλοί να δίνουν έμφαση στην προφορά των γραμμάτων, στη φωνολογική ενημερότητα των λέξεων καθώς και στην ορθογραφία βασικών λέξεων. Όλα αυτά μπορούν να διδαχθούν με απλές τεχνικές όπως:

• Παιχνίδια όπου χρησιμοποιούνται όλες οι αισθήσεις των παιδιών (μιμητικά παιχνίδια, κασέτες με απλούς ήχους, κάρτες με εικόνες των γραμμάτων, πλαστελίνη για την αφή των γραμμάτων).
• Φωνολογικά παιχνίδια με συλλαβές και λέξεις.
• Παιχνίδια μνήμης.
• Παιχνίδια ομοιοκαταληξίας.

Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην πρόοδο και στην εξέλιξη. Οι όποιες μαθησιακές δυσκολίες δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο στη ζωή των παιδιών ούτε να πανικοβάλουν τους γονείς. Τα πράγματα έχουν πλέον εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που τα προβλήματα στη μάθηση τόσο στην ελληνική όσο και στην ξένη γλώσσα μπορούν να εξαλειφθούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαγνωστούν έγκαιρα τα προβλήματα και να αντιμετωπιστούν σωστά. Και τα δυσλεκτικά παιδιά είναι εδώ για να μας υπενθυμίσουν τη σημασία της προόδου τόσο στα σχολικά όσο και στα κοινωνικά δεδομένα.

*Η Ιωάννα Δημητριάδου έχει σπουδάσει Ψυχολογία στην Εκπαίδευση και μετεκπαιδεύτηκε σε θέματα που αφορούν τη Δυσλεξία και τις Μαθησιακές Δυσκολίες. Εργάζεται ως ειδικός παιδαγωγός, εκπαιδεύεται και ενημερώνεται για τις πιο σύγχρονες μεθόδους διάγνωσης και αποκατάστασης της δυσλεξίας. Είναι μέλος στη Ελληνική Εταιρεία Δυσλεξίας και στο International Dyslexia Association.

Πηγή: http://www.photodentro.gr (Το διαβάσαμε στις 24/3/2016)

Dyslexic Advantage -- a poem